Deze opmerkingen maakte mij in het begin nog wel eens boos, verdrietig en zelfs soms ook bang.

Waarom zal ik je uitleggen: boos omdat het voelt als onrechtmatige veroordeling. Verdrietig omdat je afbreuk doet aan mij, mijn zijn en mijn kwaliteiten. En bang omdat we allemaal kuddedieren zijn. Als je anders bent en daarom verstoten kan worden door de groep, wie houdt je dan veilig?

Gelukkig heb ik inmiddels ontdekt dat je automatisch al wat fijne ADHD’ers om je heen verzameld over de jaren. Want je voelt al dat je bij elkaar thuishoort, ondanks dat je er dan de vinger nog niet op kan leggen. En stiekem zijn we met meer, alleen vele hebben (nog) een masker op.

1. Waarom wil je zo graag een label?

De veel gestelde vraag….. Gelukkig went die en heb je op een gegeven moment een elevator pitch voor je label haha.

In het begin dacht ik: Alsof ik een aandachtsgeile meid ben die graag een labeltje wil om zielig te doen. Maar nu is mijn antwoord aan de vraagsteller: Het is niet dat ik een label wil, maar het label heeft wel deuren geopend naar medicatie, hulp en het aller belangrijkste zelfacceptatie. Ik heb jaaaaaaren besteed aan het “normaal zijn” en wat blijkt? Ik was al die tijd al normaal.

Dus dat label kan me gestolen worden. Want ADHD is een zegen, maar zeker ook een vloek. Ik hou van mijn brein, het brengt zoveel moois, maar het kan ook eenzaam zijn.

2. Tegenwoordig heeft iedereen AD(H)D

Dat valt reuze mee hoor, zo'n 2-3% van de Nederlandse bevolking heeft een AD(H)D of vertoont hiervan zeer sterke symptomen. Valt reuze mee toch? Depressie ligt bijvoorbeeld veel hoger op 20%.

Maar er is momenteel veel aandacht voor, kan sneller gediagnosticeerd worden omdat we er meer over leren én het aller belangrijkste is denk ik nog wel: De maatschappij is veel prikkelrijker geworden, wat in de aanleg en uiting van symptomen een zeer belangrijke rol speelt.

Dus nee, niet iedereen heeft AD(H)D. Echter willen de neuro divergente mensen wel graag dat de neuro typische wereld wat meer ruimte laat voor hen om zichzelf te zijn en daarom hoor je er steeds meer over.

Verder merk ik dat sommige mensen zich er nog voor schamen, maar steeds meer mensen durven het nu ook met trots te dragen. Want zoals gezegd heeft het ook mooie kanten die je kunt benutten en het is niets om je voor te schamen! Je bent namelijk niet minder of abnormaal. #teamunicorn!

3. Oh maar dat heb ik ook hoor!

Als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat iemand zegt: maar dat heb ik ook, heb ik dan ook AD(H)D? Dan had ik een goed gevulde spaarpot.

Ja, jij komt ook wel eens te laat, bent ook wel eens iets kwijt, staat soms ook weleens naar de koelkast te staren zonder dat je weet wat je kwam doen enzovoort. Dit betekent echter niet dat jij ook ADHD hebt en zeker niet dat je mij kunt afwimpelen met mijn “verzonnen label”.

Wat jij wel eens hebt, dat heb ik dagelijks en keer tien. En daarnaast nog een hoop onzichtbare kenmerken waar ik je niet mee lastigval, maar die wel energie vreten. Elke dag.

Ik vergelijk het altijd met een staafmixer en een blender. Ik ben gewoon anders, al lijken we wel op elkaar.

Al die jaren is mij verteld dat ik een blender ben en die gebruiksaanwijzing moest gebruiken. Het heeft een hoop onnodige rommel gegeven. Want ik ben een staafmixer! Ook rete handig, maar met andere kwaliteiten en dito handleiding.

Nu ik weet dat ik een staafmixer ben weet ik beter wat ik kan en niet kan.

3. Gebruik je je ADHD niet als excuus?

Uhm nee niet al excuus, maar soms wel als uitleg. Verwachten van mij dat ik van neuro divergent naar neuro typisch kan veranderen is kansloos, want mag ik dan ook zeggen dat neuro typische mensen dat als excuus gebruiken om beperkt in staat te zijn tot creativiteit, hard werken en snel denken/verbanden leggen enzovoort? Net als bij ieder mens zit er een limiet aan wat ik kan veranderen. Het is dan ook geen excuus maar een uitleg.

Ja, tuurlijk kan ik mijn best doen wat vaker op tijd te komen, maar je kunt van een staafmixer simpelweg geen blender maken. Punt.

4. Jullie ADHD'ers zijn toch altijd......?

Laat ik dan beginnen met het feit dat alle "ADHD'ers" ook gewoon mensen zijn met een eigen karakter. We hebben veel dezelfde kenmerken/uitdagingen, maar zijn niet allemaal hetzelfde en zijn ook zeker niet enkel ons brein. Ik ben Laura en ik heb ADHD. Ik ben geen ADHD'er. Al gebruik ik die term zelf ook vaak liefkozend, dus die vergeef ik je dan ;-)

ADHD uit zich bij iedereen op een unieke wijze, beïnvloed door een complexe wisselwerking van factoren, waaronder:

• Omgevingsfactoren: Vroegkinderlijke ervaringen, opvoeding, sociale omgeving en blootstelling aan stress en trauma's kunnen de expressie van ADHD-symptomen beïnvloeden.
• Persoonlijkheid en coping mechanismen: Individuele verschillen in persoonlijkheid, intelligentie en de ontwikkeling van coping strategieën beïnvloeden hoe iemand met ADHD omgaat met de uitdagingen die de aandoening met zich meebrengt.

Simpel gezegd: Ieder mens heeft zijn eigen zelfbeelden, trauma's, normen en waarden, opvoeding, ervaring, referentiekader enzovoort. Dit maakt wie wij zijn, niet de AD(H)D.

Uiteindelijk weet ik dat ik het mensen niet kwalijk kan nemen dat ze dit soort dingen zeggen of vragen. Er is gewoon nog te weinig bekend over wat ADHD inhoudt, zeker bij vrouwen. Maar als je je al een alien voelt en je krijgt dan ook nog geregeld dit soort dingen te horen, dan wordt toch weer pijnlijk duidelijk hoe ‘anders’ en onbegrepen je bent.

En toch merk ik dat ik me niet langer verschuil. Ik ben niet een ADHD’er. Het definieert mij namelijk niet, maar ik heb wel ADHD en daar schaam ik me niet voor! Het is onderdeel van wie ik ben en dat mag er gewoon zijn. Stiekem ben ik er zelfs een beetje trots op!