AD(H)D - De kloof tussen hart en hoofd
AD(H)D - De kloof tussen hart en hoofd
Zo twee jaar geleden ben ik gediagnosticeerd en weet ik dat ik inderdaad anders ben/denk dan andere mensen. Een zucht van verlichting. Het voelt als een opluchting en ik voel ook een soort van blijdschap, maar natuurlijk i het ook spannend. Wat betekent dit voor de toekomst en mijn kinderen?
Nu heb ik begrepen dat dit eerste niet een normale reactie is op de diagnose op latere leeftijd. Er is door de psycholoog en mijn coach meermaals gevraagd hoe het met mij ging na diagnose en of ik niet boos en verdrietig was. Die vragen verbaasde mij en toen ik vroeg waarom hier zo op gehamerd werd, werd me uitgelegd dat veel mensen die op latere leeftijd de diagnose krijgen door een rouwproces gaan. Want als zij terugkijken op hun leven en de uitdagingen die ze hebben gehad, had dit makkelijker/beter geweest als ze wisten wat er was.
Wat als ……?
Denk ik dan nooit, wat als ik het eerder wist? Ja, heus wel! Dan waren dingen makkelijker geweest, te verklaren en te ondervangen en had ik er misschien nog wel sterker uit gekomen. Maar feit is dat ik niets te klagen heb. Ik heb een fantastische man, twee geweldig leuke kinderen, lieve vrienden, ouders en familie, fijne collega’s en superleuk werk.
Ja, terugkijkend vallen een hoop dingen op zijn plek. Maar ik leef niet in de illusie dat het leven anders probleemloos was verlopen. Ik heb er daarnaast een hele hoop van geleerd en dat koppie heeft ook mooie dingen teweeg gebracht.
En als ik dan één ding mag noemen waarvan ik had gewild dat het was ondervangen, dan was het mijn eeuwige strijd met de kilo’s door het wegeten van stress en verdriet etc. Maar ach, als dat alles is.
Stop met jezelf repareren en ga jezelf accepteren
Toen ik hoorde dat ik ADHD/ADD heb kwam er een rust over mij heen en ik zal je uitleggen waarom. Ik hoefde niet meer te vechten tegen mezelf, ik hoefde niet meer ‘gewoon even normaal’ te doen. Mijn hoofd werkt anders en dat verandert niet. Wanneer je iets niet kunt veranderen, dan is de enige optie het accepteren en leren roeien met de riemen die je hebt.
Ik ging mezelf accepteren, maar ook mijn man ging anders naar mij kijken. Dat maakte ons beiden milder en we kunnen er nu vaak om lachen en beter praten over situaties. Doordat ik nu met compassie naar mijzelf kan kijken, sta ik meer open voor feedback en een gesprek zonder mij aangevallen te voelen. Want ik vind mijzelf nu ok, waar ik eerst echt moeite had met mijzelf en continu kritiek had.
De kloof tussen hoofd en hart dichten
Het is ook heel moeilijk, want accepteren betekent loslaten en dat is eng. Bij mij zat het loslaten in 2 elementen:
Stoppen met continu streng zijn voor mijzelf
Ik ben erachter dat ik het zelfbeeld heb zwak te zijn en continu probeer te bewijzen aan mijzelf en anderen dat ik dit niet ben. Ik weet dat altijd streng zijn voor mijzelf helemaal niet heeft gewerkt.
Voorbeeld: Mijn grootste pijnpunt is dat ik dik ben. Dat is een zeer visueel kenmerk van mijn zwakte in mijn ogen. Zelfs zo erg dat toen ik afviel en mensen me complimenten gaven ik antwoordde met: "Je zegt toch ook niet tegen een cocaïne verslaafde, wat goed dat je bent gestopt? Je had gewoon NOOIT moeten beginnen. Dit is slecht een gemaakte fout herstellen". Een keihard oordeel. Het ergste is doordat ik zo streng was voor mijzelf, ik het nooit vol hield en mijzelf uithongerde met gevolg binge eating, bijnieruitputting en nog vele kilo's extra.
De controle loslaten, wetend dat streng zijn voor jezelf dus helemaal de oplossing niet is, maar er toch aan vast willen houden, want het is in ieder geval bekend terrein. De kloof tussen je ratio die zegt dat je mag loslaten en vertrouwen op nieuwe mildere structuren en je gevoel dat schreeuwt om die bekende weg, want die is zo slecht toch niet en wat als die andere route helemaal tegenvalt?
Stoppen met voldoen aan de verwachtingen van anderen
Ik was zo gewend aan het vervullen van verwachtingen van anderen en hierop te anticiperen dat ik het zicht op mijn eigen ‘ik’ was kwijtgeraakt. Dit overlevingsmechanisme is essentieel in de kindertijd, waarin je afhankelijk bent van anderen. Maar op latere leeftijd keert dit mechanisme zich tegen je. Je raakt vervreemd van je eigen verlangens, je ware identiteit, en wat je nu écht belangrijk vindt. Daarbij bracht het me uiteindelijk in een burn-out - aldus de huisarts ik heb dit nooit zo heftig ervaren-.
Die kloof tussen hoofd en hart ben ik steeds meer gaan dichten de afgelopen 2 jaar en ik heb enorm veel meer zelfliefde, zelfkennis en ben stukken milder naar mijzelf en ook anderen geworden. En leer steeds beter wat IK eigenlijk wil en vind en leer herkennen welke emoties van mij zijn en welke ik voel van een ander. Vervolgens is het dan ook de kunst om die emoties bij die ander te laten. Ik hoef daar niets mee.
Hoe ik dat gedaan heb? Poeh dat zal ik opsplitsen in meerdere blogs, want het is een enorm gelaagd proces geweest. Maar de essentie zit hem in de volgende twee elementen. Zie je de synergie met de twee punten hierboven ;-) :
Koppel jezelf los van je die gemene stem in je hoofd
"Je hebt een hele gemene stem in je hoofd he?" zei de diëtiste tegen mij. Ze gaf aan dat ze mij wel kon helpen met voeding enzovoort, maar dat ik dat eigenlijk wel wist. Ik zou beter af zijn bij een psycholoog die mij het gemene stemmetje in mijn hoofd zou aanpakken. Dat ze dit zei was echter voor mij al voldoende.
De criticus in mijn is erg praat graag en best gemeen. Ik heb haar dan ook een naam gegeven: Petra. (Sorry voor alle Petra's). Zodra mijn gemene stemmetje opkomt dan koppel ik mijzelf los van haar. Ik luister naar Petra, want soms zegt ze best zinnige dingen en diep van binnen heeft ze het goed met mij voor. Maar als ze over mijn grens gaat en echt gemeen gaat doen dan zeg ik: "Ok, hou je mond Petra, dit voegt niets toe". Niet alles wat we denken is waarheid en ook de waarheid hoeft niet altijd gezegd te worden.
Raakt een persoon, situatie of uitspraak je? Ga op onderzoek!
Als ik jou een roze olifant noem, hoe reageer je dan? Je gaat waarschijnlijk lachen, want je vindt het een onzinnige opmerking, want je bent geen roze olifant. Waarom raakt het je dan wel als iemand bijvoorbeeld zegt dat je lui bent? Diep van binnen heb jij de overtuiging dat lui zijn fout is of heb je het zelfbeeld lui te zijn, bijvoorbeeld.
Dingen die mensen zeggen, doen of gewoon hun voorkomen kan emoties oproepen bij je. Als je dit bemerkt, ga dan eens op onderzoek uit, want er zit altijd iets achter wat met jezelf te maken heeft. Een zelfbeeld, overtuiging of normen en waarden die je hebt. Vooral dingen die je zelfbeeld en overtuigingen raken zijn interessant om te onderzoeken. Ze brengen je naar je aller diepste pijnpunten en door die vaker te bekijken worden ze steeds kleiner.
Hoe is/was dat voor jou na je diagnose? Ik ben benieuwd, laat je het weten?
Een blog over ADHD / ADD
